Abdul-Baha

`Abdu'l-Bahá, syn proroka Bahá'u'lláha, który dał początek Wierze Bahá'í, urodził się 23 maja 1844 r. w Iranie. Jego dzieciństwo i młodość upłynęły w atmosferze ciągłych trosk i nieszczęść. Jako dziewięcioletni chłopiec musiał opuścić kraj rodzinny, aby towarzyszyć swemu ojcu na wygnaniu.

Kiedy miał 24 lata, zatrzasnęły się za nim bramy więzienia Saint-Jean-d'Acre, ażeby otworzyć się dopiero w czterdzieści lat później.

Wyszedł na wolność w wieku 64 lat i dopiero wtedy mógł rozpocząć misję zleconą mu przez Bahá'u'lláha. Pomimo swego wieku i osłabienia, spowodowanego długim uwięzieniem, podjął się przeniesienia na Zachód posłannictwa miłości, pokoju i sprawiedliwości objawionego przez Bahá'u'lláha.

W roku 1910 wsiadł na statek, aby odwiedzić Egipt, Europę i Stany Zjednoczone. Właśnie w czasie tej podróży – w roku 1911– w Paryżu zostały spisane jego mowy.



Po odejściu Jego Ojca spadła na Niego odpowiedzialność za wspólnotę bahaicką i pracował On dzień i noc, aby szerzyć Wiarę na Wschodzie i Zachodzie.

Skupiając się na osobie ‘Abdu’l-Bahy jako Centrum Przymierza Bahá’u’lláha, bahaici świata pozostali zjednoczeni w swych wysiłkach, aby prowadzić bahaickie życie i budować nową cywilizację. Właśnie w ‘Abdu’l-Baha widzimy doskonały przykład osoby kochającej.

Pamiętamy, że mamy popierać sprawiedliwość, że mamy być szczodrzy, że mamy nie zwracać uwagi na błędy innych, i to właśnie z przykładu ‘Abdu’l-Bahy możemy się uczyć sprawiedliwości, hojności, przebaczania.

`Abdu'l-Bahá ze swojej strony pozostawił testament, w swej istocie prawdziwy kodeks zasad przyszłego światowego porządku bahaitów.
`Abdu'l-Bahá podróżował, zachęcał wiernych, nauczał tak niewykształconych jak i erudytów, wspomagał biednych, pielęgnował chorych i odpowiadał na niezliczone listy, które zewsząd do Niego napływały.
Zmarł 28 listopada 1921 r. po dwudziestu dziewięciu latach osobistego posłannictwa. Pozostały po nim tysiące notatek, modlitw, poematów i komentarzy. Dzisiaj Jego interpretacje są istotną częścią Pism Wiary Bahá’í.





Piosenka "look at me" (Patrz na mnie, idż w me ślady, bądż jak ja) została specjalnie napisana i poświęcona Abdul-Baha. Po raz pierwszy zaśpiewana ją podczas drugiego światowego kongresu bahaitów w New-York w 1992 roku.