Fariborz Sahba

Architekt irańskiego pochodzenia, mieszkający w Kanadzie.

Fariborz Sahba jest autorem świątyni bahaistycznej położonej w Delhi w Indiach, zbudowaną w latach 1980-1986.

Położona w rozległych ogrodach świątynia wysokości około 40 metrów, której wygląd zainspirowany jest kwiatem lotosu, składa się z 27 "płatków", może pomieścić 2 500 osób.


Od momentu otwarcia w 1986 została odwiedzona przez ponad 50 milionów osób. We wnętrzu świątyni nie ma żadnych symboli religijnych, może się w niej modlić każdy, niezależnie od wyznawanej wiary.



Fariborz Sahba urodził się w 1948 roku w Iranie. Uzyskał dyplom ukończenia studiów architektury w 1972 roku na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Teheranie.

W Iranie, Sahba zaprojektował wiele prestiżowych budynków.

W 1976 roku międzynarodowe ciało zarządzające wspólnoty bahaickiej wybrało go, by zaprojektował Bahaicki Dom Modlitwy dla subkontynentu Indyjskiego w New Delhi, w Indiach. Projekt ten, nad którym pracował przez 10 lat jako architekt i kierownik budowy, został uznany przez kanadyjskiego architekta Arthura Ericksona za „jedno z najznakomitszych osiągnięć naszego czasu, udowadniające, że przedsiębiorczość i duchowa wizja mogą sprawić cuda”.

Budowla ta, powszechnie znana jako „Lotos z Bahapur”, odwiedzana jest rocznie przez 3,5 miliona osób i jest jednym z najpowszechniej odwiedzanych miejsc na świecie.

W 1987 roku Światowe Centrum Wiary Baha’i powierzyło mu zadanie zaprojektowania 18 tarasów jako majestatycznego wejścia do Mauzoleum Baba, zmarłego męczeńską śmiercią Zwiastuna Wiary Baha’i. Jego Mauzoleum jest jednym z najświętszych miejsc Wiary Baha’i.



Sahba mianowany został również kierownikiem budowy budynków Światowe Centrum Wiary Baha’i na Górze Karmel. Tarasy Mauzoleum Baba zostały w 1998 roku odznaczone nagrodą Ephraima Lifshitza przez Radę Miejską Hajfy, a w 1999 roku nagrodą Magshim przez Council for a Beautiful Israel (Radę na rzecz Pięknego Izraela).

Sahba zdobył wiele międzynarodowych nagród, wśród nich w 1987 Pierwszą Honorową Nagrodę za „Doskonałość w Architekturze” („Excellence in Architecture”) od Międzywyznaniowego Forum na rzecz Religii, Sztuki i Architektury (Interfaith Forum on Religion, Art, and Architecture), członka American Institute of Architects. Artykuły o jego pracy były publikowane w niemal 400 czasopismach i gazetach na całym świecie.