bahaicka świątynia w Chikago (USA)

Domy Modlitwy są to miejsca służące wysławianiu Boga i Jego Objawicieli. Są duchowymi ośrodkami głoszenia jedności ludzkości, stworzonymi z myślą o modlitwie i medytacji.

Mashriqu’l-Adhkár (“Miejsce Świtania Chwały Boga”)

Istniejące Domy Modlitwy (Mashriqu’l-Adhkar) uważa się za „Świątynie Matki” poszczególnych kontynentów, jako że w przyszłości Domy Modlitwy będą w każdym kraju i mieście.

Jak przewidział Bahá’u’lláh, lokalne Domy Modlitwy będą pewnego dnia ośrodkami życia duchowego każdej wspólnoty i wyrazem jej humanitarnej troski o wszystkich, skupiającymi dodatkowe budynki takie jak sierociniec, szkoła i dom dla ludziw podeszłym wieku. Wszystkie te instytucje będą zajmować się sprawami społecznymi, humanitarnymi, edukacyjnymi oraz naukowymi.

Każdy Dom Modlitwy jest dziewięciokątem zwieńczonym kopułą. Symbolizuje to jedność dziewięciu religii światowych i ich otwartość na wszystkich ludzi, niezależnie od ich religijnych przekonań, rasy, narodowości, wieku czy zawodu. Dom Modlitwy jest miejscem dla duchowego spotkania całej ludzkości.

W bahaickich Domach Modlitwy nie ma kazań, rytuałów, duchowieństwa, obrazów czy posągów. Spotkania modlitewne składają się z czytania świętych tekstów wiary bahá’í i innych religii światowych.

Pierwszy bahaicki Dom Modlitwy w Ameryce Północnej jest usytuowany na brzegach jeziora Michigan, w Wilmette, na północ od Chicago w USA. W 1902 roku, kilkoro bahaitów z Zachodu, słysząc o Domu Modlitwy w Aszchabadzie, zwróciło się do ‘Abdu’l-Bahy z prośbą o pozwolenie wzniesienia świątyni Zachodu. W 1903 roku otrzymano on Niego pozytywną odpowiedź i przez ponad pięćdziesiąt lat, aż do 1953 roku, wspólnota pracowała nad ukończeniem Domu Modlitwy. Równocześnie w ścisłym powiązaniu ze wznoszeniem budowli miał miejsce rozwój bahaickiej wspólnoty Północnej
Ameryki.