James Moody

Znani bahaici

Moody zaczął grać na saksofonach jako nastolatek, potem swe umiejętności zawodowe doskonalił w czasie służby wojskowej. Do cywila odszedł w 1946 r., zaangażował się do big-bandu Dizzy’ego Gillespiego (jako tenorzysta), ale na trasę koncertową do Europy wyruszył jako saksofonista altowy.

W 1949 r. James Mood zrealizował nagranie “I’m In The Mood For Love” które stało się wielkim przebojem i utrwaliło pozycję saksofonisty. W latach 50. przewodził kilku małym grupom głównie lansując jazzujące brzmienie rhythm and bluesa, oraz koncertował i nagrywał z Sonnym Stittem i Gene’em Ammonsem.

W latach 50. zaczął grać także na flecie, a w dekadzie lat 60. stał się kluczową postacią amerykańskiej sceny klubowej, jak też w sieci międzynarodowych festiwali. Najczęściej pojawiał się (1962-69) w zespołach Dizzy’ego Gillespiego oraz własnych autorskich formacjach. Jako zdolny saksofonista dysponuje pełnią możliwości solistycznych, przy czym najbardziej jest ceniony za ballady.

Jest bahaitą. W swoim wywiadzie kiedyś powiedział że jako bahaita wierzy że jego muzyka jest modlitwa do Boga.